Η α­πο­σύν­δε­ση α­πό την πα­ρα­γω­γή εί­ναι το κύ­ριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό σε ό­λες τις βαθ­μί­δες της εκ­παί­δευ­σης. Οι βα­σι­κοί υ­πεύ­θυ­νοι γι αυ­τή την τραγι­κή κα­τά­στα­ση στη χώ­ρα, κα­τά­στα­ση που ε­πι­δει­νώ­θη­κε α­κό­μη πιο πο­λύ με την κρί­ση των τε­λευ­ταί­ων πέ­ντε χρό­νων, εί­ναι ό­λες οι κομ­μα­τι­κές η­γε­σί­ες με ε­πι­κε­φα­λής ε­κεί­νες της ψευ­το­α­ρι­στε­ράς.
Αν και η α­νερ­γί­α στο με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος της ο­φεί­λε­ται στη στο­χευ­μέ­νη κα­τα­στρο­φή του πα­ρα­γω­γι­κού ι­στού της χώ­ρας ε­ξαι­τί­ας του πο­λύ­χρο­νου πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ, έ­να ση­μα­ντι­κό μέρος αυ­τού του σα­μπο­τάζ εί­ναι η με­θο­δευ­μέ­νη α­να­ντι­στοι­χί­α των σπου­δών με τις α­νά­γκες της πα­ρα­γω­γής και της έ­ρευ­νας.
Σύμ­φω­να με διε­θνή έ­ρευ­να της ε­ται­ρεί­ας συμ­βού­λων McKinsey, που δη­μο­σιεύ­τη­κε στα ΝΕ­Α της 18 Γε­νά­ρη 2014 “οι δε­ξιό­τη­τες των πα­νε­πι­στη­μια­κών α­πο­φοί­των α­πο­κλί­νουν α­πό τις πραγ­μα­τι­κές α­νά­γκες της α­γο­ράς ερ­γα­σί­ας, γε­γο­νός που α­πο­τε­λεί και μια α­πό τις βα­σι­κές αιτί­ες που έ­ξι στους δέ­κα νέ­ους στη χώ­ρα μας εί­ναι ά­νερ­γοι. Εν­δει­κτι­κό εί­ναι ό­τι έ­νας στους δύ­ο έλ­λη­νες ερ­γοδό­τες, πο­σο­στό 45%, που εί­ναι και το υ­ψη­λό­τε­ρο της έ­ρευ­νας, θε­ω­ρεί ό­τι η δυ­σκολί­α να βρει προ­σω­πι­κό με τις α­να­γκαί­ες δε­ξιό­τη­τες α­πο­τε­λεί σο­βα­ρό πρό­βλη­μα για την ε­πι­χεί­ρη­σή του. Την ί­δια στιγ­μή έ­νας στους τρεις ερ­γο­δό­τες δεν μπο­ρεί να βρει προ­σω­πι­κό με τις α­πα­ραί­τη­τες δε­ξιό­τη­τες για τις θέ­σεις που ζη­τά­ει”. Αυ­τή η α­να­ντι­στοι­χί­α πραγ­μα­το­ποιεί­ται στο ό­νο­μα της δή­θεν επα­νά­στα­σης και του δή­θεν αν­θρω­πι­σμού, κα­τά κύ­ριο λό­γο α­πό τις ψευ­το­α­ριστε­ρές δυ­νά­μεις που κυ­ριαρ­χούν στην ΟΛ­ΜΕ στη μέ­ση εκ­παί­δευ­ση, στη ΔΟ­Ε στην πρω­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση και βέ­βαια α­πό την ΠΟΣ­ΔΕΠ και τις η­γε­σί­ες των ψευ­το­α­ρι­στε­ρών πα­ρα­τά­ξε­ων στα πα­νε­πι­στή­μια. Το σύν­θη­μα στο ο­ποί­ο συ­μπυκνώ­νε­ται αυ­τή η με­θο­δευ­μέ­νη α­πο­σύν­δε­ση εί­ναι το “ό­χι στο σχο­λεί­ο της αγο­ράς και του κε­φά­λαιου”, εν­νο­ώ­ντας ό­τι το σχο­λεί­ο πρέ­πει να εί­ναι μα­κρυά από την πα­ρα­γω­γή α­φού η πα­ρα­γω­γή εί­ναι στην υ­πη­ρε­σί­α του κε­φά­λαιου. Ό­πως δη­λα­δή α­κρι­βώς το ψευ­τοΚ­ΚΕ και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κλεί­νουν τις ε­πι­χει­ρή­σεις ε­πει­δή εί­ναι στην υ­πη­ρε­σί­α του κε­φά­λαιου ξέ­ρο­ντας ό­τι έ­τσι στε­ρούν και την εργα­τι­κή τά­ξη α­πό τα μέ­σα της δια­βί­ω­σης της, αλ­λά και της ε­πα­νά­στα­σής της, έτσι κα­τα­στρέ­φο­ντας τη σύν­δε­ση της εκ­παί­δευ­σης με την πα­ρα­γω­γή, τις θε­τικές ε­πι­στή­μες και την έ­ρευ­να, κα­τα­στρέ­φουν την εκπαί­δευ­ση. Εί­ναι χα­ρακτη­ρι­στι­κό ό­τι στην ί­δια έ­ρευ­να κα­τα­γρά­φο­νται και οι α­πό­ψεις των εκ­παι­δευ­τι­κών: “Ε­νώ το 79% των εκ­παι­δευ­τι­κών που συμ­με­τεί­χε στην έ­ρευ­να α­πά­ντη­σε ότι οι φοι­τη­τές εί­ναι α­πό­λυ­τα προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι για να βρουν την πρώ­τη τους δου­λειά, με την άπο­ψη αυ­τή συμ­φώ­νη­σε μό­λις το 23% των ερ­γο­δο­τών!”. Στην ίδια ε­πί­σης έ­ρευ­να η χώ­ρα μας κα­τα­τάσ­σε­ται στην κο­ρυ­φή των χω­ρών με τη με­γαλύ­τε­ρη έλ­λει­ψη ε­πι­κοι­νω­νί­ας με­τα­ξύ εκ­παί­δευ­σης και α­γο­ράς ερ­γα­σί­ας. Οπως α­να­φέ­ρει η έκ­θε­ση “μό­νο… έ­νας στους δέ­κα Ελ­λη­νες έ­ως 24 ε­τών (δη­λα­δή 13%, το υ­ψη­λό­τε­ρο πο­σο­στό) λαμ­βά­νει κα­τά τη διάρ­κεια της φοί­τη­σής του στο λύ­κειο ε­παρ­κή πλη­ρο­φό­ρη­ση ε­παγ­γελ­μα­τι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, προ­τού ε­πι­λέ­ξει ποιο ε­πάγ­γελ­μα θέ­λει να α­κο­λου­θή­σει κα­θώς και ποιες ι­κα­νό­τη­τες χρειά­ζονται γι’ αυ­τό”.

Έ­να μέ­ρος της α­στι­κής τά­ξης της χώ­ρας δια­πι­στώ­νει με­τα­ξύ άλ­λων τα ε­ξής: “Χρειά­ζε­ται να διε­ρευ­νη­θούν τρό­ποι άµε­σης προ­σαρµο­γής του συστήµα­τος ε­παγ­γελµα­τι­κής εκ­παί­δευ­σης και κα­τάρ­τι­σης, σε νέ­ες ει­δι­κό­τη­τες ή και σε νέ­ες γνώ­σεις, δε­ξιό­τη­τες και ι­κα­νό­τη­τες, έ­τσι ώ­στε να ι­κα­νο­ποιού­νται οι ε­ξε­λισ­σόµε­νες α­παι­τή­σεις της ελ­λη­νι­κής βιοµη­χα­νί­ας, οι ο­ποίες µπο­ρεί να αλ­λά­ζουν, µε βά­ση νέ­ες σηµα­ντι­κού µε­γέ­θους ε­πεν­δύ­σεις ή άλ­λα σηµα­ντι­κά νέ­α έρ­γα που προ­κύ­πτουν…Ε­πί­σης για ο­ρισµέ­να ε­παγ­γέλµα­τα απαι­τεί­ται η ε­νί­σχυ­ση της τεχνικής δευ­τε­ρο­βάθµιας ε­παγ­γελµα­τι­κής εκ­παί­δευ­σης” (Forum για την Ερ­γα­σί­α και τις ?ε­ξιό­τη­τες του Αύ­ριο α­πό τον ΣΕΒ της 10 Ιου­λί­ου 2013).
Η α­πο­σύν­δε­ση αυ­τή φέρ­νει σε α­να­ντι­στοι­χί­α την ερ­γα­σί­α με τις σύγχρο­νες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις, ε­μπο­δί­ζει την έ­νω­ση της ερ­γα­σί­ας με τα μέσα πα­ρα­γω­γής και τε­λι­κά σα­μπο­τά­ρει την πα­ρα­γω­γή και ό­λους τους υ­λι­κούς και πνευ­μα­τι­κούς ό­ρους της κοι­νω­νι­κής ζω­ής. Ο­δη­γεί την κοι­νω­νί­α στη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Το χα­μη­λό­τε­ρο κα­τά κε­φα­λή Α­ΕΠ στην Ε­Ε, το πα­ρα­γω­γι­κό έλ­λειμ­μα που α­πει­κο­νί­ζε­ται στο αυ­ξα­νόμε­νο και μο­να­δι­κό τε­ρά­στιο ε­μπο­ρι­κό έλ­λειμμα, η χα­μη­λή τε­χνο­λο­γι­κή σύν­θε­ση των κε­φα­λαί­ων, η βί­αι­η υ­πο­τί­μη­ση της α­ξίας της ερ­γα­σί­ας, η υ­πο­τί­μη­ση του ε­πεν­δυ­μέ­νου πα­ρα­γω­γι­κού κε­φα­λαί­ου, ό­λα αυ­τά εί­ναι τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα του πο­λύ­χρο­νου πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ, του οποί­ου η έκ­φρα­ση στην εκ­παί­δευ­ση εί­ναι και η α­πο­σύν­δε­ση της α­πό την α­γο­ρά ερ­γα­σί­ας.
Ό­μως το πρό­βλη­μα δεν εμ­φα­νί­ζε­ται μό­νο στην τυ­πι­κή μέ­ση ή α­νώ­τατη εκ­παί­δευ­ση. Η διαρ­κής ε­πα­να­στα­τι­κο­ποί­η­ση των μέ­σων και των με­θό­δων παρα­γω­γής, α­παι­τεί α­πό την κοι­νω­νί­α διαρκή εκ­παί­δευ­ση και προ­σαρ­μο­γή στις νέ­ες κά­θε φο­ρά συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας που δη­μιουρ­γού­νται. Έ­τσι η δια βί­ου μάθη­ση και εκ­παί­δευ­ση εί­ναι ό­λο και πιο ε­πι­τα­κτι­κή α­νά­γκη για τους ερ­γα­ζόμε­νους, ό­χι μό­νο α­πό την πλευ­ρά της ε­ξυ­πη­ρέ­τη­σης της κερ­δο­φο­ρί­ας του σύγ­χρο­νου κε­φά­λαιου, αλ­λά και α­πό την πλευ­ρά και της μελ­λο­ντι­κά α­πε­λευ­θε­ρωμέ­νης α­πό τα δε­σμά του κε­φά­λαιου ερ­γα­τι­κής τά­ξης. Η διά βί­ου εκ­παί­δευ­ση ανοί­γει στο βά­θος το δρό­μο της κα­τάρ­γη­σης της μο­νό­το­νης δου­λειάς και της υ­πο­δού­λω­σης του προ­λε­τά­ριου στην ί­δια μη­χα­νή και ο­δη­γεί τε­λι­κά στην κα­τάρ­γη­ση και του ί­διου του κοι­νω­νι­κού κα­τα­με­ρι­σμού ερ­γα­σί­ας .
Ό­μως οι ορ­δές του πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ α­πα­γο­ρεύ­ουν α­κό­μη και αυτή τη ζω­τι­κή για την ύ­παρ­ξη και την α­νά­πτυ­ξη της σύγ­χρο­νης ερ­γα­τι­κής τάξης α­νά­γκη. Στην ε­τή­σια έκ­θε­ση 2012 “για την ερ­γα­σί­α και α­πα­σχό­λη­ση στην Ελ­λάδα”, του Ε­θνι­κού Ιν­στι­τού­του Ερ­γα­σί­ας και ανθρώ­πι­νου δυ­να­μι­κού, α­να­φέ­ρεται: “Πρό­σφα­τα, αλ­λά και πα­λαιό­τε­ρα δε­δο­μέ­να, α­πό την έ­ρευ­να ερ­γα­τι­κού δυνα­μι­κού της ΕΛ­ΣΤΑΤ, τον ΛΑ­ΕΚ και τις α­να­λύ­σεις του Cedefop, δεί­χνουν ότι η ε­παγγελ­μα­τι­κή κα­τάρ­τι­ση δεν εί­ναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του ε­νερ­γού πλη­θυ­σμού, κυ­ρί­ως για το με­γα­λύ­τε­ρης η­λι­κί­ας ερ­γα­τι­κό δυνα­μι­κό. Έ­τσι, θα λέ­γα­με ό­τι υ­πάρ­χει μια “α­ντί­θε­τη ρο­πή” σε σχέ­ση με αυ­τό που προ­σπα­θεί να “κτι­στεί” θε­σμικά και μέ­σω των κοι­νο­τι­κών προ­γραμ­μά­των στη χώ­ρα μας. Ε­νώ, δη­λα­δή μι­λά­με για ε­πεν­δύ­σεις σε α­νά­πτυ­ξη γνώ­σε­ων και δε­ξιοτή­των του αν­θρώ­πι­νου δυ­να­μι­κού, έ­τσι ώ­στε να ε­πι­τύ­χου­με οι­κο­νο­μι­κή α­νάπτυ­ξη και α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα, α­πό την άλ­λη η κα­τάρ­τι­ση δεν φαί­νε­ται να ελκύ­ει ή να θε­ω­ρεί­ται α­πό το αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό ως ε­παγ­γελ­μα­τι­κή και προσω­πι­κή ε­πέν­δυ­ση, ως διά βί­ου διερ­γα­σί­α α­να­βάθ­μι­σης γνώ­σε­ων και δε­ξιο­τήτων του, σε μια α­γο­ρά που αλ­λά­ζει με γορ­γούς ρυθ­μούς και γί­νε­ται ο­λο­έ­να και πιο α­ντα­γω­νι­στι­κή. Αυ­τό έ­χει ως συ­νέ­πεια την μειω­μέ­νη α­πο­τε­λε­σμα­τι­κότη­τα ο­ποιασ­δή­πο­τε πρά­ξης και δρά­σης με ερ­γα­λεί­ο την κα­τάρ­τι­ση, βρα­χυ­χρόνια και μα­κρο­χρό­νια”. Με βά­ση τα στοι­χεί­α της European Union Labour Force Survey και της Eurostat η χώ­ρα μας, κα­τά την πε­ρί­ο­δο 2007-11, βρί­σκε­ται στην τελευταί­α θέ­ση α­νά­με­σα στον πυ­ρήνα των 15 χω­ρών της Ε­Ε ως προς το πο­σο­στό συμ­με­το­χής των ε­νη­λί­κων σε προ­γράμμα­τα δια βί­ου μά­θη­σης, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι α­πό το 2010 τα πο­σο­στά αυ­τά μειώ­νο­νται συ­νε­χώς μέ­χρι σή­με­ρα.
Γρά­φει το ψευ­τοΚ­ΚΕ στο Ρι­ζο­σπά­στη, της 17-1-2010: “Αυ­τός εί­ναι ο στό­χος της διά βί­ου μά­θη­σης. Να α­πο­τε­λέ­σει κυ­μα­το­θραύ­στη των α­διε­ξό­δων του κα­πιτα­λι­σμού και πα­ράλ­λη­λα μέ­σο για την α­να­πα­ρα­γω­γή του. Μια α­να­πα­ρα­γω­γή που στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες ο­ξύ­νει τις α­ντι­θέ­σεις και α­ντι­φά­σεις και προκει­μέ­νου να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί προ­ϋ­πο­θέ­τει την ο­λο­έ­να και με­γα­λύ­τε­ρη αύξη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων”. Ά­ρα το “λο­γι­κό” συ­μπέ­ρα­σμα εί­ναι: “κά­τω η δια βί­ου μά­θη­ση”. Και συ­νε­χί­ζει πα­ρα­κά­τω: “Η θέ­ση των εκ­προ­σώ­πων της α­στι­κής τά­ξης για τη διά βί­ου μά­θη­ση, δεν έ­χει κα­μί­α σχέ­ση με τις α­ντι­κει­με­νι­κές α­παι­τή­σεις που δη­μιουρ­γεί σή­με­ρα η ρα­γδαί­α τε­χνο­λο­γι­κή, ε­πι­στη­μο­νι­κή, κλπ. ε­ξέ­λι­ξη”. Πρό­κει­ται για την α­κρι­βή α­ντι­στρο­φή του μαρ­ξι­σμού α­πό το κα­τε­ξο­χήν α­ντερ­γα­τι­κό, α­ντε­πα­να­στα­τι­κό και ρω­σό­δου­λο κόμ­μα της χώ­ρας. Η τε­χνο­λο­γι­κή πρό­ο­δος και η διά βί­ου μά­θη­ση γι αυ­τό το κόμ­μα δεν εί­ναι το θε­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα της τα­ξι­κής πά­λης και της πά­λης για την α­νά­πτυξη της πα­ρα­γω­γής στην ο­ποί­α ά­θε­λά της ο­δη­γού­νται οι βιο­μη­χα­νι­κοί κα­πι­ταλι­στές στα πλαί­σια του θα­νά­σι­μου με­τα­ξύ τους α­ντα­γω­νι­σμού, αλ­λά εί­ναι έ­να σα­τα­νι­κό τέ­χνα­σμα τους για να στα­μα­τή­σουν “τα α­διέ­ξο­δα του κα­πι­τα­λισμού”. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η διά βί­ου μά­θη­ση εί­ναι ο φό­ρος σε γνώ­ση που πρέπει να πλη­ρώ­σει α­στα­μά­τη­τα το κε­φά­λαιο στην σχε­τι­κά πιο ει­δι­κευ­μέ­νη ερ­γατι­κή τά­ξη για το γε­γο­νός ό­τι ο κα­πι­τα­λι­στι­κός α­ντα­γω­νι­σμός ε­πα­να­στατι­κο­ποιεί πια τό­σο α­διά­κο­πα τα ερ­γα­λεί­α και τις μέ­θο­δες πα­ρα­γω­γής, ώ­στε το κά­θε εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα δεν μπο­ρεί να προ­φτά­σει αυ­τές τις αλ­λα­γές και να δώ­σει στο κε­φά­λαιο έ­τοι­μους τε­χνι­κά και για πο­λύ και­ρό τους ει­δι­κευμέ­νους ερ­γα­ζό­με­νους που ζη­τά­ει. “Βλέ­που­με έ­τσι πως α­να­τρέ­πο­νται, πως επα­να­στα­τι­κο­ποιού­νται διαρ­κώς ο τρό­πος και τα μέ­σα πα­ρα­γω­γής, πως ο κα­ταμε­ρι­σμός της ερ­γα­σί­ας προ­κα­λεί α­να­γκα­στι­κά έ­ναν α­κό­μη πιο με­γά­λο κα­τα­μερι­σμό της ερ­γα­σί­ας, η χρη­σι­μο­ποί­η­ση μη­χα­νών μιαν α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη χρη­σι­μο­ποί­η­ση μη­χα­νών, η δου­λειά σε με­γά­λη κλί­μα­κα, δου­λειά σε α­κό­μη με­γαλύ­τε­ρη κλί­μα­κα. Αυ­τός εί­ναι ο νό­μος που διαρ­κώς βγά­ζει την α­στι­κή πα­ρα­γωγή έ­ξω α­πό την πα­λιά της τρο­χιά και που α­να­γκά­ζει το κε­φά­λαιο να ε­ντεί­νει τις πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας, για­τί τις έ­χει ε­ντεί­νει ο νό­μος αυ­τός, ο νό­μος που δεν το α­φή­νει ή­συ­χο και που ο­λο­έ­να του μουρ­μου­ρί­ζει: ε­μπρός, ε­μπρός!” (Μαρ­ξ, “Μι­σθω­τή ερ­γα­σί­α και κε­φά­λαιο”).

Έ­τσι η έ­ρευ­να και η μά­θη­ση “δαι­μο­νο­ποιού­νται” στη χώ­ρα μας α­πό τους σαμπο­τέρ με συ­νέ­πεια οι άν­θρω­ποι να μέ­νουν α­μόρ­φω­τοι και να μην μπο­ρούν να βρουν μια δου­λειά. Ταυ­τό­χρο­να ό­μως-και αυ­τό εί­ναι το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο-η ερ­γα­τι­κή τά­ξη μέ­νει και α­μόρ­φω­τη και δί­χως τις σύγ­χρο­νες δε­ξιό­τη­τες.
Έ­τσι ε­δώ η κού­φια θε­ω­ρη­τι­κο­ποί­η­ση των σπου­δών και η α­πο­σύν­δε­σή της α­πό την πα­ρα­γω­γή έ­χει ε­πί­σης σαν α­πο­τέ­λε­σμα να αυ­ξά­νει η α­ντί­θε­ση ανά­με­σα στην πνευ­μα­τι­κή και τη χει­ρω­να­κτι­κή ερ­γα­σί­α. Στην αρ­χι­κά α­να­φε­ρόμε­νη έ­ρευ­να δια­βά­ζου­με: “Μό­νο το 28% των νέ­ων πι­στεύ­ει ό­τι τα τε­χνι­κά ε­παγ­γέλμα­τα α­να­γνω­ρί­ζο­νται α­πό την κοι­νω­νί­α. Γι’ αυ­τό, άλ­λω­στε, μό­νο το 42% των νέων τα ε­πι­λέ­γουν, εν α­ντι­θέ­σει με το 78% που ε­πι­διώ­κουν την α­κα­δη­μα­ϊ­κή μόρ­φωση”.
Και ό­χι μό­νο. Προ­λή­ψεις, με­τα­φυ­σι­κή και δυ­σει­δαι­μο­νί­α συ­νο­δεύ­ουν αυ­τήν την α­πο­σύν­δε­ση της γνώ­σης α­πό την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Για­τί έ­τσι αυξά­νε­ται το α­ντιε­πι­στη­μο­νι­κό πνεύ­μα των αν­θρώ­πων που α­να­ζη­τούν ε­ξη­γή­σεις για τον κό­σμο και την κοι­νω­νί­α ό­χι με βά­ση την επι­στή­μη και τις γνώ­σεις που η αν­θρω­πό­τη­τα α­πό­κτη­σε μέ­σα στους αιώ­νες, αλ­λά σε πνεύ­μα­τα και ι­διαί­τε­ρα στη θρη­σκεί­α και σε κά­τι που εί­ναι έ­ξω και πά­νω α­πό αυ­τούς. Σύμ­φωνα με έ­ρευ­να, που πραγ­μα­το­ποί­η­σε το Πα­νε­πι­στή­μιο Μα­κε­δο­νί­ας, το Διε­θνές Πα­νε­πι­στή­μιο της Ελ­λά­δας και το Πα­νε­πι­στή­μιο της Οξ­φόρ­δης και πα­ρου­σί­ασαν στο Βε­ρο­λί­νο σε συ­νέ­δριο που ορ­γα­νώ­θη­κε α­πό το Κέ­ντρο για τον α­ντι­σημι­τι­σμό στην Ευ­ρώ­πη και που δη­μο­σί­ευ­σε η Κα­θη­με­ρι­νή στις 18-7-14: “Εί­ναι χα­ρακτη­ρι­στι­κό ό­τι στο σκέ­λος των ε­ρω­τή­σε­ων γνώ­σε­ων, μό­νο το 6,5% βρή­κε και τις τέσσε­ρις σω­στές α­πα­ντή­σεις σε στοι­χειώ­δη ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κής και ι­στο­ρί­ας. Δε­δο­μέ­νου, μά­λι­στα, ότι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ε­ρω­τη­θέ­ντες τεί­νουν στη συνω­μο­σιο­λο­γί­α και την α­το­μι­κι­στι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά, ε­πιρ­ρί­πτο­ντας ευ­θύ­νες για την κρί­ση σε ε­ξω­τε­ρι­κούς πα­ρά­γο­ντες, δη­λώ­νουν ε­λά­χι­στα δια­τε­θει­μένοι να συ­νει­σφέ­ρουν στη διά­σω­ση της χώ­ρας”. Στην ί­δια έ­ρευ­να και στο ε­ρώ­τημα ποιόν ε­μπι­στεύ­ο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο, οι πο­λι­τι­κοί βρί­σκο­νται στην τε­λευ­ταί­α θέ­ση ε­νώ α­ντί­θε­τα η εκ­κλη­σί­α βρί­σκε­ται στην πρώ­τη θέ­ση.
Ό­σο βα­θαί­νει η κρί­ση και ό­σο δεν α­να­πτύ­σε­ται έ­να πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα για να την α­ντι­με­τω­πί­σει, τό­σο αυτά τα πα­ρα­πάνω α­ντι­δρα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά θα βα­θαί­νουν.

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο φ 525 της Νέας Ανατολής (εφημερίδας της πολιτικής οργάνωσης ΟΑΚΚΕ, Ιούνης 2017

ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΩΝ ΡΩΣΟΔΟΥΛΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ

Η αποσύνδεση της εκπαίδευσης από την παραγωγή είναι το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής εκπαίδευσης σε όλες της βαθμίδες της. Αντίθετα από αυτό που αποτελεί την πρακτική των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, δηλαδή οι σπουδές σε όλες τις βαθμίδες, ιδιαίτερα αυτές της δευτεροβάθμιας, να συνδέονται άμεσα με την αναπτυγμένη παραγωγή και τις ανάγκες της, στη χώρα μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι γνώσεις των αποφοίτων ελάχιστα αντιστοιχούν στις κοινωνικές παραγωγικές ανάγκες.

Σύμφωνα με τη μελέτη που έχει τίτλο: «Εκπαίδευση, επιχειρηματικότητα και απασχόληση: Ζητείται προσέγγιση», την οποία διενήργησαν η ελεγκτική εταιρεία ΕΥ, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και η Endeavor Greece στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, πάνω από δύο στους πέντε φοιτητές εξακολουθούν και σήμερα, όπως και προ κρίσης, να φοιτούν σε τρεις βασικές γενικές κατευθύνσεις: το 13% (από 18% το 2008) στις ανθρωπιστικές επιστήμες, το 12% (από 11% το 2008) στις κοινωνικές επιστήμες και επιστήμες της συμπεριφοράς και επίσης 12% σε επιστήμες εκπαίδευσης και κατάρτισης των διδασκόντων (από 13% το 2008). Συνολικά, το 53% των φοιτητών κατευθύνεται σε αντικείμενα σπουδών και κλάδους που δεν συμβάλλουν στην αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας» (http://www.dealnews.gr/22-6). Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα τομέα που βρίσκεται πάντα στην αιχμή της οικονομίας, στον τομέα της πληροφορικής εξακολουθεί να κατευθύνεται ένα πολύ μικρό ποσοστό, μόλις το 4% των φοιτητών. Σύμφωνα με το παραπάνω δημοσίευμα «στην Ελλάδα παρατηρείται μεγάλη ζήτηση σε ειδικούς πληροφορικής, ενώ στην Ευρώπη προβλέπονται έως το 2020 750.000 κενές θέσεις εργασίας στον εν λόγω κλάδο. Η ζήτηση για επιστήμονες της πληροφορικής επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι αποτελεί τον κλάδο με τη μεγαλύτερη αύξηση της απασχόλησης, 22,7%, το 2016 σε σύγκριση με το 2008».

Στην Ελλάδα τα τμήματα των λεγόμενων ανθρωπιστικών σπουδών δέχονται πολύ μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών από ότι τα τμήματα πληροφορικής. «Πρόκειται πράγματι για διαστρέβλωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας» συμπεραίνεται στην ίδια μελέτη. Η εικόνα δεν είναι πολύ διαφορετική στα ΤΕΙ. «Αν και όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην τεχνολογική εκπαίδευση, ο συνολικός αριθμός των σπουδαστών μειώθηκε κατά 6% το 2015 σε σύγκριση με το 2008. Ειδικά, στον κλάδο πληροφορικής η μείωση φτάνει το 29% και στον τομέα εμπορίου και διοίκησης επιχειρήσεων το 21%» (στο ίδιο). Όσο θα περνά ο καιρός και η χώρα θα κατρακυλά στην κρίση και τη διάλυση τόσο πιο φανερά θα γίνονται τα αποτελέσματα του χρόνιου σαμποτάζ της παραγωγής.

Αν και η ανεργία είναι γύρω στο 30% «όμως το 77% των εργοδοτών δηλώνει ότι δυσκολεύεται να βρει το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό. Ο λόγος; Η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων (26%) με υπερβάλλοντα προσόντα, όμως μόλις το 55% έχει προσόντα εναρμονισμένα με τις ανάγκες της αγοράς. Όπως ανέφερε ο κ. Π. Παπάζογλου, διευθύνων σύμβουλος της ΕΥ Ελλάδος, ο κυριότερος λόγος που ανέφεραν οι εργοδότες είναι το έλλειμμα σε τεχνικές δεξιότητες (29%), σε εμπειρία (27%), σε προσωπικές δεξιότητες (12%) και σε διαθέσιμους υποψηφίους (11%)» (στο ίδιο). Αυτό το έλλειμμα σε προσωπικές και τεχνικές δεξιότητες αποτυπώνεται κάθε χρόνο και στη μέση εκπαίδευση από τις τελευταίες θέσεις που καταλαμβάνει η χώρα μας στο διαγωνισμό Piza και ο οποίος αφορά εκτός από την κατανόηση κειμένου και τεχνικές δεξιότητες.

ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΣΑΜΠΟΤΑΖ

Αυτή η αναντιστοιχία και η αποσύνδεση πραγματοποιείται στο όνομα της δήθεν επανάστασης και του δήθεν ανθρωπισμού, κατά κύριο λόγο από την ψευτοαριστερά που κυριαρχεί στην ΟΛΜΕ στη μέση εκπαίδευση, στη ΔΟΕ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και βέβαια στα πανεπιστήμια από τις ηγεσίες των ψευτοαριστερών παρατάξεων. Το σύνθημα στο οποίο συμπυκνώνεται αυτή η μεθοδευμένη αποσύνδεση είναι το “όχι στο σχολείο της αγοράς και του κεφαλαίου”, εννοώντας ότι το σχολείο πρέπει να είναι μακριά από την παραγωγή αφού η παραγωγή είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Όπως δηλαδή ακριβώς σήμερα το ψευ­τοΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνουν τις επιχειρήσεις επειδή είναι στην υπηρεσία του καπιταλιστή ενώ ξέρουν ότι έτσι στερούν και την εργατική τάξη από τα μέσα της διαβίωσης της, αλλά και τους υλικούς όρους της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, έτσι καταστρέφοντας τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή, τις θετικές επιστήμες και την έρευνα, καταστρέφουν και την εκπαίδευση. Με αυτόν τον τρόπο οι εργάτες και ο λαός παραμένουν αμόρφωτοι και άνεργοι ενώ ο μισθός τους πέφτει στο χαμηλότερο ύψος αυτό της ανειδίκευτης εργατικής δύναμης σύμφωνα με τους σιδερένιους νόμους της αγοράς που κανένας καλύτερα από τον Μαρξ δεν έχει αναλύσει. Όλη η ψευτοαριστερά που μιλά στο όνομα του λαού και της εργατικής τάξης στην πραγματικότητα καταστρέφει την εργατική δύναμη του εργάτη και τον παραδίδει φτηνό κρέας στα δόντια σύσσωμης της αστικής τάξης, ιδιαίτερα σήμερα της ρωσόδουλης αστικής τάξης, παλιάς και νέας. Τα νέα αφεντικά, οι ρώσοι κρατικοολιγάρχες και οι κινέζοι αποικιοκράτες, μαζί με την ντόπια ρωσόδουλη αστική τάξη θέλουν φτηνή ανειδίκευτη εργατική δύναμη όπως αυτή του υπηρετικού τους προσωπικού, γιατί σύγχρονη βιομηχανία δεν θέλουν εκτός από εκείνη που σχετίζεται με τα δίκτυα μεταφοράς και επικοινωνιών κάθε είδους που αντιστοιχούν στα αποικιακά τους συμφέροντα. Αυτήν την πολιτική εξυπηρετεί η ψευτοαριστερά, αλλά και σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς.

Πέρα από αυτήν την άμεση καταστροφή ο χωρισμός της εκπαίδευσης από την παραγωγή οπότε και από την εφαρμοσμένη έρευνα, οδηγεί στην απέραντη καταστροφή της υλικής βάσης της σοσιαλιστικής κοινωνίας που πάνω της θα οικοδομήσει η εργατική τάξη τους υλικούς όρους της ταξικής της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Από την άποψη αυτή είναι θεμελιώδους σημασίας για την ύπαρξη της εργατικής τάξης και για το γρηγορότερο και σταθερότερο πλησίασμα στον επαναστατικό μετασχηματισμό, η αποκάλυψη του πελώριου παραγωγικού και εκπαιδευτικού σαμποτάζ για λογαριασμό των ρώσικων και κινέζικων αφεντικών της σε κάθε τμήμα της κοινωνίας.